PPrawidłowo ukształtowane granice psychologiczne pozwalają na zdrowe funkcjonowanie jednostki, wyrażanie siebie i nawiązywanie satysfakcjonujących relacji. Ich zaburzenia mogą wiązać się z trudnościami w obszarze emocjonalnym, behawioralnym czy interpersonalnym. Praca nad granicami psychologicznymi stanowi ważny element procesu rozwoju osobistego.
Granice psychologiczne to inaczej subiektywne postrzeganie przez jednostkę granic własnego Ja i oddzielenia siebie od otoczenia. Kształtują się one w trakcie naszego życia w procesie socjalizacji i rozwoju. 

Rozróżniamy granice zewnętrzne i wewnętrzne, mogą one dotyczyć takich aspektów, jak:

Granice cielesne/fizyczne – dotyczące poczucia własnego ciała i jego granic. Pozwalają nam decydować o dystansie jaki chcemy zachować względem innych ludzi. Granice wyznaczane są indywidualnie poprzez nasze preferencje, stopień zażyłości w relacji oraz normy kulturowe 

Granice emocjonalne – związane z umiejętnością regulowania i wyrażania emocji. Zdrowe granice pozwalają nam uczciwie określić własne uczucia, które wywołuje dana sytuacja, osoba, rzecz lub miejsce. Formuują się we wczesnym okresie życia i duży wpływ ma na nie specyfika więzów dziecka z rodzicami 

Granice intelektualne  – odnoszące się do sposobu postrzegania i interpretowania rzeczywistości.

Zdrowe intelektualne granice pozwalają nam ufać naszym spostrzeżeniom. Dzięki nim możemy się dowiedzieć czego chcemy i  potrzebujemy, a także czego nie chcemy i co jest nam zbędne. Dzięki zdrowym granicom intelektualnym nie mylimy własnych pragnień z pragnieniami innnych ludzi. Elastyczne granice umożliwiają nam przyjęcie informacji ze świata zewnętrznego, przeanalizowanie i ustalenie czy przyjmujemy je za „swoje”

Granice duchowe – odnoszą się do subiektywnego doświadczania przez jednostkę granic własnej sfery duchowej i transcendentnej. Kształtują się one w procesie rozwoju duchowego i poszukiwania sensu istnienia.

Mogą one dotyczyć takich aspektów, jak:

• Granice sacrum – dotyczące poczucia obecności sfery sacrum, świętości i transcendencji.
• Granice mistyczne – związane z doświadczeniami wykraczającymi poza codzienne postrzeganie rzeczywistości.
• Granice religijne – odnoszące się do przynależności do określonej tradycji religijnej i praktyk z nią związanych.

Granice egzystencjalne – dotyczące refleksji nad podstawowymi pytaniami o sens życia i śmierci.

Prawidłowo ukształtowane granice duchowe pozwalają na zdrowe funkcjonowanie jednostki, poczucie sensu i głębi istnienia oraz nawiązywanie relacji z tym, co transcendentne. Ich zaburzenia mogą wiązać się z kryzysami egzystencjalnymi, utratą poczucia celu i bezradnością wobec fundamentalnych pytań. Praca nad granicami duchowymi stanowi ważny element procesu rozwoju duchowego i poszukiwania znaczenia.

Osoba pozbawiona granic jest także niewrażliwa na granicę innych i nieświadoma ich istnienia.
Osoba przekraczająca cudze granice jest agresorem.